Op 1 oktober hebben we de jaarwisseling 2019-2020 geëvalueerd in de gemeenteraad. Tijdens deze jaarwisseling was het ruim drie uur in een klein gebied van ongeveer vijf voetbalvelden tussen de Kranenburg, Vanenburg en Blankenburg totaal ordeloos. Vuurwerk en intimidatie naar politie, Handhaving, buurtcoaches en buurtvaders, vernielingen, autobranden. Allemaal voorbeelden van op dat moment ontbrekend gezag. In dit debat hebben we aangegeven dat de situatie op die plek, op dat moment haast leek op een ‘anarchistische vrijstaat’. Een plek waar alles kon, en gezag en handhaving heel lastig was. Uiteraard gaat dit niet over de hele wijk, maar over die specifieke plek op dat specifieke moment en die specifieke rellende groep jongeren. Wat daar op dat moment gebeurde kon echt niet, en daar zijn alle betrokkenen binnen en buiten de raad het over eens.

“Op 1 januari 2020 tussen middernacht en 3 uur ’s ochtends was een gebied van ongeveer 5 voetbalvelden, tussen de Kranenburg, Vanenburg en Blankenbrug een haast anarchistische vrijstaat”.

In dit debat hebben we ook aangegeven dat we deze situatie vooral vervelend vonden omdat we zien dat, na een lastige periode, de wijk juist vooruit gaat. Er gebeuren goede dingen door betrokken inwoners. Er wordt vernieuwd. Daarom was het zo naar dat een relatief kleine groep mensen het verpestte voor iedereen.

“We zien dat een relatief kleine hoeveelheid jongeren het voor een groter deel van de wijk verpestte. Een wijk die juist vooruit gaat”.

We hebben aandacht gevraagd voor concrete maatregelen en inzicht in de plannen om herhaling te voorkomen. Van de burgemeester hebben wij in het debat begrepen dat de voorbereidingen hiervoor in volle gang zijn en dat de geleerde lessen in de praktijk gebracht worden.

De volledige tekst tijdens de raadsvergadering van 1 oktober 2020:

“Voorzitter,

Op 1 januari 2020 tussen middernacht en 3 uur ’s ochtends was een gebied van ongeveer 5 voetbalvelden, tussen de Kranenburg, Vanenburg en Blankenbrug een haast anarchistische vrijstaat. Een uiterst chaotische en tegelijkertijd gecoördineerde confrontatie van 80-100 jongeren met medewerkers van de politie, handhaving, brandweer, buurtcoaches, buurtvaders en inwoners van de wijk speelde zich af in nauwelijks drie uur tijd. Aangejaagd door een stel criminele hufters die uitdaagden, intimideerden en overlast bezorgden.

Vandaag staan we in politieke zin stil bij deze gebeurtenissen. En laat duidelijk zijn, de uiteindelijke verantwoordelijkheid voor deze heftige gebeurtenissen ligt bij die hufters. En, in het geval van minderjarigheid, bij ouders. Daar begint het. Politieke verantwoordelijkheid heeft zijn grenzen. We zien dat een relatief kleine hoeveelheid jongeren het voor een groter deel van de wijk verpestte. Een wijk die juist vooruit gaat.

Woorden als ‘angst’, ‘intimidatie’, ‘maatschappelijk probleem’, uit beide memo’s roepen urgentie op. Het zijn stevige woorden. En nog steeds komen er signalen binnen dat inwoners overlast ervaren maar geen melding doen uit angst voor repressailes. Het is treurig dat dit nog steeds gebeurt. Wat gaan we hiermee doen?

De aanbevelingen uit de memo waren erg algemeen. We gaan ‘jongeren ondersteunen op verschillende leefgebieden’ Dit moet ‘outreachend’ van aard zijn. Ook zal de balans tussen ‘repressie en preventie’ heroverwogen worden, en zal de ‘ouderbetrokkenheid worden vergroot’. Mooie ambtelijke intenties. Nu wordt op de meeste aanbevelingen inmiddels wel voortgang gemeld maar alles een stap concreter zou wenselijk zijn om te begrijpen wat bedoeld wordt.

Nieuw in de benadering lijkt de zogenaamde Best Person te staan, negen goed getrainde personen met aanzien in de wijk die in de wijk gaan surveilleren en jongeren aanspreken op overlast gevend gedrag. Goed om mensen met aanzien een belangrijke rol te geven, maar in hoeverre draagt dit ook bij aan structurele problemen die gemeld worden in de wijk? En waren de buurtvader dan geen best persons?

Voorzitter, ik sluit af met een citaat uit de laatste memo: “De politie-inzet is er dit jaar in principe op gericht om een herhaling te voorkomen”. Dat lijkt het CDA een open deur maar hoe moeten we het begrip ‘in principe’ eigenlijk lezen? Het klinkt als een voorbehoud.

Voorzitter, ik rond af. We mogen verwachten dat iedereen, maar in de eerste plaats de jongeren en hun ouders, hun verantwoordelijkheid voor de leefbaarheid van hun wijk nemen. De kernvraag is nu: zijn we er klaar voor? Wat zijn de blinde vlekken in de gekozen benadering?

Dank u.”